Kuchnia japońska przeżywa aktualnie w naszym kraju mały boom. Byle jakie sushi kosztuje fortunę, zupy zwanej ramen nie zrobicie sami w domu. Gołąbków i zupy rybnej też nie? Nie, te zrobicie. Wszak są to przaśne potrawy, które nie kryją za sobą wielkiej filozofii. Filozofii marki.
Zatem, niech książka z socjologii i podręcznik do marketingu będą bardziej pomocna niż całe technikum gastronomiczne i do rzeczy. Continue reading
Kiedyś było lepiej. Dzieci nie przesiadywały tyle przed komputerami, na imprezach nikt nie gapił się w smartfona, fotograficy byli bardziej świadomi, gry były lepsze…
W końcu wszystkie dzieci same kupują smartfony a fotograficy wierzą w każdy mit jaki im sprzedać. Nie wiem, zaś co było takie lepsze, ale coś było. Cóż, ostatnio bardzo żyjemy nostalgią, za tym co było a czego po prawdzie nie możemy czasem nawet pamiętać.
Jednym z ważnych elementów dawnej herbacianej kultury Japonii był ogród. To w nim zamożne rodziny stawiały specjalne pawilony by kontemplować ceremonię parzenia herbaty. Pawilon herbaciany, to miejsce, które oddziela dwa światy. Wewnątrz nie wypada dyskutować o przyziemnych tematach. Jedyne godne poruszenia to herbata, ikebana, sztuka i kultura.
Continue reading
Czy fantastyka może nas czegoś nauczyć? Czy znajomość mitu o Atlantydzie ma sens? Jak ma się Harry Potter do antropologii?
W sumie to już we wstępie powiem, że tak, nie wiem, i “magia”.
Czarny Piątek. Dzień który symbolicznie otwiera sezon bożonarodzeniowy w USA. Następuje w pierwszy piątek po Święcie Dziękczynienia i zakorzenił się w kulturze Stanów Zjednoczonych. Wiadomo, że każdy chce zarobić. Pomiędzy szóstym a dwudziestym czwartym grudnia mamy tylko osiemnaście dni na zakupy. Udana próba wprowadzenia Czarnego Piątku oznacza jakieś dwanaście dodatkowych dni. Można wykorzystywać Boże Narodzenie coraz wcześniej. Ok. W marketingu tak trzeba, spoko. Jednak to już lekkie przegięcie…
Zawsze mówię, że modę na sport i bycie fit uważam za dobrą. Z kilkoma zastrzeżeniami. Nie dotyczą one wszechobecnych półnagich selfie z siłowni – no, może trochę. Bo jednak nie sposób się nie uśmiechnąć jak facet w leginsach pręży tyłek do lustra celem sfotografowania go. Wychodzisz rechoczesz, wracasz jak ci przejdzie 🙂
Ale nie o tym mowa
UWAGA: poniższy tekst jest swoistym “dysonansem poznawczym” czyli nagłym przypływem podzielenia się z Wami sprzecznymi informacjami jakie do mnie płyną.
Napisałem już kiedyś post o książkach o Japonii. Nie licząc paru bardzo ogólnych, większość to raczej książki o Tokio. Japonia = Tokio. Jakby japońska wieś czy przedmieścia nie istniały. Powodem może być kumulacja wszystkich tych dziwnych rzeczy, jakże pożądanych przez zachodniego turystę. To tam narodziła się kultura kawaii która jest taką samą zagwozdką dla ichniejszych socjologów jak dla naszych millenialsi. Tokio stanowi taki jaśniejący punkt na mapie, w którym skumulowały się wszystkie dziwactwa tego kraju.
Mnóstwo fotografów spędza czas na forach, w grupach, rozpaczając jak to ich branża upada.
Piniendzy ni ma a sprzęt kosztuje.
Dawno do nich nie zaglądałem, dawno nie wylewałem tam złości. Szkoda mi czasu.
Jednak ostatnio FB uraczył mnie postem z jednej z grup. Mnóstwo narzekania, jadu, złości. Problem zaczyna się w innym miejscu. Continue reading
Nawiązanie do halloweenowego postu sprzed paru dni + mały eksperyment.
Kasia, która jest pierwszym i głównym krytykiem mojego vlogowania, zapytuje jak to jest z tą fotografią i herbatą na moim blogu. Czemu tak mało jest o liściach, naparach i wodzie. Zatem odpowiadam 🙂