Kojarzycie wszystkie te zdjęcia, na widok których macie ochotę powiedzieć:
Zrobiłbym to lepiej
Nie raz nurtowało mnie dlaczego częstokroć drogie na rynku sztuki fotografie są tak brzydkie, jakby robiło je dziecko albo totalny ignorant? Jak to jest? Przecież potrafię zrobić to lepiej, ładniej a tymczasem olbrzymia ilość waluty idzie w tak paskudne prace? Cóż, dalej znajdziecie kilka możliwych odpowiedzi.
Własne mieszkanie to marzenie każdego młodego człowieka. Nie czarujmy się, samodzielnie ciężko coś wynająć chyba że jest to pokój przedzielony meblościanką. Dwie osoby mają już większe pole do popisu. I dylemat: kupić czy wynajmować?
Co więcej w Polsce mieszkań brakuje, przez co osiągają one obecnie astronomiczne ceny. Bywało, że mieszkanie w wielkiej płycie sprzedawało się w cenie deweloperskiego domku. Takiego naprawdę przyjemnego, nie żadnej fuszerki.
Zasadniczo nie potrzebuję pomocy Springera by to wiedzieć. I pewnie mnóstwo ludzi również nie potrzebuje całej książki. Interesowało mnie jednak co w 2015 miał do powiedzenia jeden z popularniejszych dziennikarzy zajmujących się kwestią architektury a zwłaszcza mieszkalnictwa w Polsce.
Ani się nie uczą, ani nie pracują. Siedzą w domach z rodzicami, zadowoleni z najniższej krajowej. Nie zdają sobie sprawy, że ich lenistwo godzi w nasze PKB i rozwój gospodarczy. Co gorsza, ta banda leni, w wieku 15-29 lat nie lubi kupować nowych samochodów, domów czy mieszkań. To samo mówili o hippisach w latach 60 tych.
Herbata zafalowała w czarkach gdy kolega przywalił łapą w stół. On, zazwyczaj spokojny człek, rzucił też wiązką słów, których nie ośmielę się tutaj powtórzyć i wyłączył wraży kanał na YT, gdzie jakiś człowiek wypowiadał się na temat tego, że kolejne pokolenia nie chcą zadłużać się na 40 lat, celem zakupu pojazdu.
10 lat. W 2008 roku poznałem młodego chłopca, który samotnie opuścił rodzinną wioskę by poznać szeroki świat. By nie kulić się w murach chaty, licząc że runy wytrzymają. Chciał stawić czoło Nocy.
Jak pewnie sami się domyślacie odzyskał runy bojowe, pchnął ludzkość do boju z Otchłanią i jej pomiotem, wykazał się nie raz a przygody jego i całej ferajny nieźle wciągały.
I rozczarował mnie na koniec bardzo, ale to bardzo.
Nie namawiam Was do oddania się akademickiej dyspucie, na temat fotografii. Chciałbym Wam po prostu dać przeciwwagę, dla infantylnych tekstów na temat Millenialsów, którzy robią sobie selfie i przez to są żałośni. Jeśli takie teoretyczne opracowania to dla Was po prostu za mało i chcielibyście bardziej zagłębić się w temat fotografii od strony kultury, poprzez socjologię czy antropologię. To zapraszam do tego zestawienia kilku książek o fotografii w kulturze XX i XXI wieku.
Fotografia wojenna. Nachtwey, Bractwo Bang Bang, Capa, Rosenthal, Miller, McCullin. Niektóre nazwiska przewijają się zawsze i wszędzie. Ich zdjęcia nazywane są ikonicznymi, oni owiani legendą. Nie zastanawialiście się nigdy, jak to jest, kto decyduje kto jest ikoną a kto nie? Choć żyjemy w epoce mediów społecznościowych, szerokiego wyboru to i tak powtórzymy niczym mantrę kilka bezpiecznych nazwisk.
W sumie Lyinsey Addario to również znane nazwisko, nawet bardzo znane, ale rzadko przewija się w polskiej prasie fotograficznej. Zatem dziś kilka słów o niej i fotografii wojennej.
Biografia Lema
Mógłbym użyć sporej ilości przymiotników do scharakteryzowania twórczości tego pisarza.
W sumie same truizmy. Każdy wie, że ciężko napisać coś negatywnego o jego dorobku. Może tylko kwestie warsztatowe, mógłby podważyć jakiś wybitny literaturoznawca.
Natomiast kim był sam S. Lem? O swej przeszłości zdradził nam niewiele. Kilka słów w Człowieku z Wysokiego Zamku, odrobina w Szpitalu Przemienienia i małe zwierzenie Rappaporta w Głosie Pana. I dużo więcej w najnowszej biografii polskiego pisarza pióra Wojciecha Orlińskiego.
Święty Graal fotograficznych dyskusji, konstruktywna krytyka, przez niektórych bywa mylona z dołowaniem wszystkich na około. Oraz subiektywną opinią.
Zawsze się zastanawiam skąd biorą się ludzie, którzy nigdy nie mieli w ręce aparatu albo najlepsze zdjęcie jakie zrobili jest całe czarne bo zapomnieli zdjąć dekielek, ale bardzo chętnie pomagają wszystkim dookoła. Przy każdej okazji powiedzą Ci, dlaczego do czegoś się nie nadajesz. To ci sami, których spotykasz wracając z treningu w piątkowy wieczór. Palą fajkę i mówią dlaczego to co robisz robisz źle. I tylko uprzejmość nie pozwala ci nazwać typa określeniem pod którym powszechnie znana jest istota wszechwiedząca. Albo po prostu im przygrzać.
Od mojej matury mija 10 lat. Dekada. I tak mnie jakoś naszło, żeby przy czarce matchy podzielić się z Wami kilkoma przemyśleniami. Zarówno pod względem matury jak i studiów.
Jeśli szkolnictwo niższe i wyższe wyrządza jakieś szkody to w kwestii samodzielnego myślenia. I to tam, gdzie jest to jak najbardziej możliwe. W literaturze i sztuce. Prowadzi to do swoistego autorytaryzmu w myśleniu. Muszę mieć autorytet, który powie mi co myśleć, którego mogę zacytować. I później przekłada się to także na fotografię, sztukę.
Nie wiem czemu, ale do Poznania i Wrocławia nigdy nie było mi po drodze. Tak jakoś wyszło.
W zeszłym roku nadrobiłem z K pierwszą białą plamę na mojej mapie Polski, w tym roku drugą.
Wrzucam zeszłoroczny wpis z majówki, który pojawił się jeszcze na starej wersji bloga 🙂 W międzyczasie spokojnie zmontuję vlog i przygotuję wpis z tegorocznej wycieczki do Poznania.