Podstawowym zadaniem młodej matki jest zrobienie dziecku zdjęcia. Właściwie już w okresie prenatalnym wykonują USG, następnie sesje brzuszkowe – już samo słowo doprowadza mnie do szału – i w końcu paskudne sesje noworodkowe.
Jednakże nie ważne jak bardzo by mnie to nie irytowało z jednej strony rozumiem dlaczego to robią, z drugiej nie wymyślono tego dzisiaj. Naprawdę, fotografie od sali porodowej a aż po przedszkole nie są wymysłem ostatnich 5 lat. Zatem dziś zapraszam do opowieści o fotografowaniu dzieci. I tym, jak bardzo tego nie lubię, choć rozumiem potrzebę.
Powiedzieliśmy już trochę o założeniach i potrzebach z których zrodziła się fotografia. Rysowanie światłem. Załóżmy, że powstałaby maszyna, która rysowałaby ołówkiem na papierze. Zmyślny mechanizm, który wprawiwszy w ruch ołówek przenosi mniej lub bardziej dokładne odbicie na papier. Wówczas byłoby nam łatwiej zaakceptować gumkowe ingerencje w powstały szkic 😉
Cóż, taka maszyna jednak nie powstała, rysujemy światłem i mamy pewien problem z Photoshopem.
Trzeba zbudować portfolio. Tylko jak? Najprostszą i najtańszą metodą wydaje się być przyjęcie kilku zleceń w zamian za możliwość opublikowania własnych zdjęć w portfolio. Tym bardziej, że w 90% przypadków dzieje się to bez umowy oraz z perspektywą, że posiadanie portfolio przysporzy wam zleceń a wdzięczni klienci polecą Wasze usługi kolegom z branży, mówiąc przy tym że zapłacili kupę kasy. Przeciwnie. Marketing szeptany w tej sytuacji zwany raczej pocztą pantoflową przysporzy wam kolejnych, darmowych, zleceń.
Alkohol cieszy się w naszej kulturze zdecydowanie większym poważaniem niż herbata. Łatwiej o stronę dotyczącą “kraftowych piw” niż właśnie herbaty. Godzinami też ludzie rozwodzą się dlaczego whisky należy pić z odrobiną wody ze strumienia, który płynie obok destylarni, najlepiej dodawanej pipetką. Jeśli chodzi o zasady picia co poniektórych alkoholi to wykształciły się one bardziej z potrzeby zaimponowania “wyższym klasom” niż z jakiejś tradycji.
Umiejętność docenienia smaku kraftowego piwa jest wyznacznikiem inteligencji. Znajomość rodzajów whisky czy win – kultury o obycia. Wszystko zaś służy ugaszeniu nie pragnienia a wyrzutów sumienia. W końcu trzeba mieć powód by odpłynąć.
Rozmowy o fotografii przeważnie zamieniają się w wojnę okopową z użyciem gazów bojowych
Zasadniczo kwintesencją fotografowania jest właśnie wykonywanie zdjęć. Z jednej strony nowe formy można wypracować tylko naciskając spust migawki, z drugiej gdyby nie sążniste manifesty burzliwe dysputy, to fotografia nigdy zostałaby zaliczona w poczet sztuk. A właściwie jako potencjalne narzędzie dla artysty.
Tyle tylko, że ciężko znaleźć miejsce do rozmowy jak i samych rozmówców. Poza tym zbliża się grudzień i nie mam ochoty, żeby wszystkie niespisane złośliwości z 2018 uznały za stosowne uzewnętrznić się w ostatnim miesiącu roku 😉
Z książkami takimi jak “Perfekcyjna niedoskonałość” mam pewien problem. Zawsze szukam w nich drugiego dna wpadając coraz głębiej i głębiej. Czasem dopiero wertując książkę po raz n-ty zdaję sobie sprawę, że żadnego drugiego dna nie ma.
Jest jednak coś innego, równie dobrego. Przejażdżka po ideach filozofii transhumanistycznej. Zaczynamy!
Instagram fotografią stoi. Tylko, że nie w smak to fotografom, którzy jakoś nie mogą przeboleć, że nie zawsze ich, ehem, sztuka, wybija się najwyżej w ilości podarowanych serduszek. Cóż, musimy jeszcze raz wrócić do tematu i pogadać o tym, że fotografia nie zawsze jest Fotografią, nie każdy fotografujący Fotografem.
I użycie wielkiej litery nie ma na celu wartościowania a jedynie oddzielenie osób dla których fotografia jest celem samym w sobie a dla których narzędziem.
Witam. Pozdrawiam. Tych zwrotów nie należy używać w mailach bo wyjdziesz na nieuka/idiotę/cokolwiek.
Różne portale próbują nas przekonać, że poprawność językowa jest podstawowym wyznacznikiem naszej inteligencji czy edukacji. Sęk w tym, że nie koniecznie. Powiem, więcej nadmierna poprawność językowa może być wyznacznikiem pewnego braku obycia.
Fotografia powstała by pokazywać rzeczywistość. Pytanie brzmi, co to jest rzeczywistość? Przez stulecia ludzie zadawali sobie pytania o jej naturę. Czy moja rzeczywistość sprowadza się do tego co widzę, czuję, wiem? Wiem przecież, że na świecie dzieją się tysiące rzeczy, których nigdy nie zobaczę, są miejsca których nigdy nie odwiedzę, ludzi których nie poznam. Moja rzeczywistość, jako człowieka, który siedzi tutaj wygodnie na krześle i pisze sobie teksty na blogu jest zgoła odmienna od mieszkańca najbiedniejszego regionu świata.
Zatem jak fotografia ma przedstawiać rzeczywistość?