Czajownia mieści się przy ulicy Białoskórniczej we Wrocławiu i w pierwszej chwili można ją przeoczyć. I może lepiej by się stało.

Choć główne wejście znajduje się przy dość ruchliwej ulicy w środku panuje cisza i spokój. Nie jest to miejsce o jakimś jednorodnym stylu. Jest tam trochę Indii, Japonii, Chin. Wszystko wymieszane razem w ten uroczy hipisowsko – orientalny klimat, tak częsty u fanów herbaty w Polsce. Kojarzy się z bezrobociem, tania duchowością, szarawarami i całą resztą inwentarza, która mnie odrzuca.

Czajownia Wrocław

Była to naturalnie obowiązkowa pozycja na mojej liście „odwiedzić we Wrocławiu”. Lepszym wyborem byłaby wprawdzie jakaś kawiarnia, ale to tak z obowiązku. Udaliśmy się tam wieczorem po całym dniu spacerowania. W pierwszej chwili myślałem, że gwar ulicy i ruch samochodowy będą uciążliwe, ale okazało się, że za głównym pomieszczeniem jest jeszcze dość mdły ogródek, który nie dopuszcza do gości ulicznego gwaru i hałasu.

Gdybym miał jakoś opisać klimat panujący w środku, to jest on dość podobny do wielu innych herbaciarni, które widziałem. Taki miks wszystkiego. Wariacja na temat szeroko pojętego orientu z odrobiną dreadów, hippisowskich klimatów. Ot, w jednym czajniczku ktoś wymieszał Chiny, Japonię, Indie. Jest to właściwie dość popularny misz masz który panuje w wielu polskich herbaciarniach. Nie wszystkich, ale wielu. Stanowi to swoisty herbaciany folklor i jest właściwie dość urokliwe, ale ma pewną wadę.

Trochę to infantylizuje herbatę jako napar dla młodych ludzi, którzy są albo studentami ASP albo ogólnie walczą z systemem. Ewentualnie spizgają się po drugiej czarce. Zawsze też czułem niechęć do tych ludzi. Wynika ona z faktu, że są nieszczerzy. Herbaciana fasada to jedynie zasłona ich wrogości wobec wszystkich. Przeważnie dużo mówią, ale mało kiedy żyją wedle tego co mówią. Gdybyś chciał zaprosić kogoś na spotkanie, powiedzmy biznesowe, wybierzesz poważną kawę. Oczywiście ma to też związek ze statusem herbaty w Polsce, która ciągle stanowi ciekawostkę. Choć pijemy ją litrami, kupujemy tonami, to jest to ot, taki tam napój. Jednakże to już w pewien sposób moje sztandarowe czepialstwo.

Największą zaletą zaś herbaciarni tego typu, jest możliwość zapomnienia o świecie. Odcinają one od tego co na zewnątrz przenosząc nas w inny wymiar. W czas poza czasem, znany z japońskich herbacianych pawilonów. Zawsze jednak ciekawiło mnie to połączenie. Czemu jest tam tyle „idnyjskości” choć kraj ten nigdy nie wykształcił żadnej poważnej herbacianej kultury? Neo hippisi tak mają. Możliwe to, że ten styl kojarzony jest u nas troszeczkę z duchowością, kontrkulturą? Może, kiedyś przyjrzę się temu uważniej może w pracy „Kontrkulturowy wymiar herbaty w Polsce”? Kawa to mainstream.

Herbata

Wybór herbat raczej standardowy. Wertując pobieżnie kolejne działy natrafiam na popularne nazwy, ale to jest bez znaczenia. Wybór jest duży. Są miejsca gdzie Senchę podają lepiej niż inni Gyokuro. Oto wjeżdża oolong. Podany nie za szybko, nie za wolno. Gliniane, ale szkliwione czarki pozwalają cieszyć się delikatną barwą naparu. Uf, nie jest za gorący. Właściwie jest tylko „trochę za ciepły”, czyli podany jak trzeba. W ten sposób herbata nie wystygnie za szybko ale nie parzy w język i smak wyczuwalny jest od razu. Cóż, za przyjemna odmiana po cholernym wrzątku podawanym do białej czy zielonej herbaty!

I sam czajniczek. Nie obtłuczony, za wyjątkiem małego uszczerbku na pokrywce, ale to naprawdę detal. Widziałem miejsca gdzie szyjki, zwane dzióbkami, od czajniczków przyklejone były taśmą izolacyjną albo jakże finezyjnie klejącą przeźroczystą. Herbaciarnia jest czysta i schludna, ale to jej jedyne plusy. Nigdy więcej jej nie odwiedzę, bowiem w tego typu miejscach czuję fałsz, zakłamanie i widzę znaki puste. Nie popieram idei zawłaszczenia kulturowego, ale nie lubię też obwieszania się czym popadnie dla wypełnienia pustki w swojej pustej egzystencji i zakłamaniu tanią duchowością.

Podsumowanie

Plusy

• czysto
• herbata dobrze podana
• dobry wybór herbat
• cisza

Minusy

• idiotyczny klimat i wystrój

Patronite

Jeśli tekst przypadł Wam do gustu i chcielibyście mi pomóc stworzyć kolejne – zajrzyjcie na mój profil na Patronite. Sztuka i socjologia bez małego wsparcia „same się nie robią”