Nienawiść to piękne, destrukcyjne uczucie. Pragnienie by jej obiekt spotkało coś złego. Nienawiść dla samej nienawiści zawsze bolała jednak osoby w miarę inteligentne albo takie, którym wydawało się, że jakąś inteligencją dysponują. Nienawiść bez powodu jest prymitywna. Gdy zaś ma solidny naukowy fundament, o! To jest rzecz godna człowieka inteligentnego, oczytanego, empatycznego.
Naukowe podstawy nienawiści
Początkowo nauka podporządkowana była moralności. Z moralnością zaś jest jak z pewną częścią ciała, każdy ma własną. Nie ma czegoś takiego jak uniwersalna moralność. Nim zaczęły się wielkie naukowe rewolucje, w ramach których ten czy inny myśliciel zbaczał z moralnej ścieżki i wygłaszał jakieś herezje, nauka podporządkowana była chociażby religii. I tak chociażby uzależnienia były przypisywane grzesznemu życiu, co jest efektem słabego charakteru, który nie może sprostać twardym wymogom wiary. Choroby i zaburzenia psychiczne często łączono ze skutkiem działania sił nieczystych, albowiem choroby umysłu zsyła jakiś demoniczny fachowiec. Bez obaw napiszę, że nauka i moralność szły ze sobą w parze jeszcze do lat 80 XX wieku. I tak nic nie stało na przeszkodzie oskarżania ofiar HIV/AIDS o niemoralne prowadzenie się, homoseksualizm był niemiłą bogu dewiacją, czarnych należało sterylizować bo się za bardzo rozmnażają. Efektem takiego podejścia zawsze było cierpienie. Błędem zawartym w poprzednich zdaniach tego akapitu jest mówienie o nauce. Należy mówić o naukowcach, którzy wyznają prostą zasadę, że jeśli fakty nie pasują do teorii, to tym gorzej dla faktów. Ponoć powiedział, to Hegel, ale nie ma żadnego wiarygodnego źródła tych słów. Mimo to, pasują mi one
Możemy zatem pogratulować sobie szczęścia życia w nowej erze, gdy naukowcy próbują nie dokonywać ocen moralnych albo nie wnioskować na podstawie swoich uprzedzeń. W teorii. Fakty nie pasują do teorii.
Człowiek wykształcony, oczytany, nie może nienawidzić czarnego, żółtego, geja czy osoby trans za cechy niepodlegające jej woli. Aby nienawidzić potrzebne są solidne naukowe fundamenty. Fascynującą formą naukowej nienawiści jest nienawiść na tle medycznym. I tak fajnie by było gdyby gej był gejem w wyniku choroby psychicznej. Wspaniały przykład. Konsensus naukowy jednak porzucił tę drogę, co dla paru delikwentów jest solą w oku, przez co wybierają sobie badania jakichś pomyleńców, którzy w mętny sposób argumentują na rzecz ich światopoglądu. Często posiadając nie byle jakie tytuły. Zobaczcie do czego to prowadzi. Są chorzy! A co robimy z chorymi?! Glanujemy! Równie wspaniałym przykładem jest wałkowana ostatnio otyłość. Piękny przykład. Czy naukowcy zajmujący się otyłością nienawidzą obiektów swoich rozpraw? Teoretycznie nie powinni.
Nie ma też większego znaczenia, czy mowa o wierze w teorie spiskowe, otyłości, analfabetyzmie matematycznym. Coraz rzadziej interesują twórców podstawy pewnych zjawisk czy problemów a coraz bardziej dają swoim czytelnikom to czego oczekują. Czytelnik zaś oczekuje naukowych podstaw do nazwania kogoś debilem, szurem, analfabetą czy debilem. Jesteśmy my, wątpliwie oczytani oraz oni, Inni, którzy nie rozumieją.
Historia klatki schodowej
Na południu Polski jest cała masa wsi, z których ubodzy ludzie emigrowali do miast, do potężnych bloków w poszukiwaniu lepszego życia. Wsie te bywały tak biedne, że regularne posiłki były marzeniem a co dopiero buty. Moja babcia, miała okazję należeć do zamożnej wiejskiej rodziny, przez co miała okazję chodzić w owych butach do szkoły. Niemniej, pewne nawyki zostały. W klatce gdzie mieszkała, zebrało się więcej pań z takich wsi, które pochodziły z jej rocznika. Dziwne plotki, które często słychać było przy okazji zamążpójścia której z córek a później wnuczek, były niezrozumiałe.
Już ork po ślubie a ona nadal chuda jak panienka. Wstyd.
Otóż kobieta, będąc panną, powinna być szczupła, jednak wraz ze zmianą stanu powinna godnie reprezentować męża, dom i gospodarstwo. Najlepszą metodą by to uczynić, jest pokazać, że opływa się w dostatek jest przytyć. Również wnuki, były zachęcane do „nabrania ciałka”, co w praktyce oznaczało tycie, bowiem „pulchne” dziecko to chluba rodziny. Często pytały, czy w domu jest co jeść, czy dobrze jemy. Jako, że pochodziły z ubogich rodzin, pełny, wydatny brzuch, był ich marzeniem. Prawdopodobnie jest podstawą wszystkich memów o babciach, które kochają przekarmiać swoich gości i zawsze mają pełną lodówkę. Fakt wywodzenia się z biedniejszych wsi, gdzie posiadanie zawsze pełnej lodówki, możliwość najedzenia się do przesytu była zaledwie marzeniem. Już na początku poprzedniego stulecia dowodził tego polski antropolog Rutkowski, dodając, że szlachcianka winna być szczupła i bladolica. Można zatem wykazać, że jak świat długi i szeroki, pewne wartości są wspólne i mają bardzo prozaiczne podłoże. W międzyczasie zniknęła potrzeba ciężkiej pracy fizycznej, ilość osób, która się nią para znacznie zmalał jednak mentalność pozostała.
Być może jest to proste skojarzenie, iż trzeba jeść bo może zabraknąć? Skoro Internauci są tak zakochani w biologii, naturalnym uwarunkowaniu, to wielka szkoda, że nie są konsekwentni i próbują przezwyciężyć je kulturą, lecz nie tam gdzie jest to możliwe. Przypadek szlachty i szlachcianek, które winne być szczupłe. Otóż można przezwyciężyć potrzebę jedzenia na zapas, pod warunkiem, że ma się pewność dostępu do pożywienia. Można się wówczas wykazać silną wolą, ale wolę tę rekompensuje perspektywa sytości bez względu na okoliczności. Osoby, wychowane w biedzie, niedożywieniu mogą mieć z tym problem. Informacja ta, niech pozostanie na brzegu uwagi czytelnika. Nie wszystko jest tak jasne, oczywiste i jednowymiarowe jak się wydaje.
Fakt naukowy
Wszystko zależy od sposobu w jaki piszemy o danym zjawisku. Empatycznie lub jak absolwent czegoś imieniem Józefa Stalina.
Faktem jest, że taka otyłość jest chorobą. Dlaczego? Z tego samego powodu jak przerost masy mięśniowej. Jeśli stan organizmu prowadzi do niepożądanych skutków takich jak cukrzyca, problemy z poruszaniem się, wówczas stan taki uważany jest za chorobowy. Jednym z powodów przerostu masy mięśniowej jest chociażby bigoreksa. Zaburzenie psychiczne wywołujące błędną ocenę własnego ciała. Takie przeciwieństwo anoreksji, które może doprowadzić do zbudowania imponującej, ale bardzo niepraktycznej masy mięśniowej, utrudniającej codzienne funkcjonowanie. Przeważnie takie osoby nie są zbyt wydajne i mogą być obciążeniem dla pracodawców, a tego byśmy nie chcieli. Prawda? Negowanie, że nie jest i powinno się tym cieszyć jest natomiast zwyczajnie nieodpowiedzialne, niebezpieczne i głupie w ujęciu klasycznym. Rzeknę nawet, że okrutne a aktywistki, które same zajmują się tańcem czy gimnastyką celem dbania o swoje ciało, gdyż wiedzą z czym wiąże się otyłość są po prostu okrutne. Często odnoszę wrażenie, że osoby które nienawidzą całego świata, ludzi, wpadają albo w religijność albo w aktywizm celem podreperowania swojego wyobrażenia o sobie. Tacy co to podłożą ci nogę żebyś rozwalił sobie łeb a potem zbierają na głodujące dzieci w Afryce. Zawsze towarzyszy mi niepokojące wrażenie, że w oczach nie wymienionej z nazwiska lewicowej aktywistki jest coś tak sadystycznego, że boję się co będzie gdy zdobędzie większą władzę. Nienawidzić kobiet, nienawidzić mężczyzn. Połączenie mizogini z mizoandrią. Czysta mizantropia? Po dziś dzień nie ma zgody czy altruizm istnieje. Wszystko co robimy, robimy z pobudek egoistycznych. Zatem każdy aktywista, każda aktywistka ma swoje cele. Jedni chcą poczuć się lepiej, inni zdobyć kapitał społeczny, mogący potem przełożyć się na wymierne korzyści. Nie ma darmowych obiadów. Wracając do głównego wątku, kwestią osobną jest co z tym faktem zrobimy. Stwierdzenie bowiem, że coś jest chorobą samo w sobie jeszcze nie jest nacechowane emocjonalnie. Więcej, jest całkiem słuszne z zastrzeżeniem, że tutaj nauka się kończy.
Są dwa rodzaje chorób. Takie, które się przytrafiają i takie które możemy spowodować. Kiedyś po pijaku skręciłem sobie kostkę, bo uznałem, że wejdę do dziewczyny przez okno. Parkour nigdy nie był moją mocną stroną, ale na szczęście po pijaku to nie boli i można było imprezę kontynuować. Jest to przykład błahej kontuzji, która jest moją winą i NFZ poniósł koszty. Pytanie, czy nie po to płacę składki, żeby móc podejmować pewne formy ryzyka? Tym bardziej, że wszyscy ponoszą jakieś ryzyko, choćby wychodząc na ulicę. Jeden nieostrożny krok i bliskie spotkanie z chodnikiem murowane. Inaczej rzecz ma się powiedzmy z nowotworem. Dziś gdy świadomość społeczeństwa uległa zmianie, chory nie jest sam sobie winny, ale w sumie mógł się zdrowiej odżywiać, uprawiać więcej sportu, zadbać o siebie. Gorzej sprawa ma się na ten przykład z zaburzeniem psychicznym. Tutaj pomimo tego, że każdy psychiatra czy psycholog wie, że chory nie jest niczemu winny w społeczeństwie pokutują mity, że zawinił sam chory. Choroba psychiczna ma nadal pewną demoniczną aurę, zwłaszcza depresja czy uzależnienie. Względnie symuluje.
Zatem istnieją dwa rodzaje chorób, czyli takie które można spowodować samemu albo których można było uniknąć. O ile unikanie chorób ma pewną właściwość jaką jest brak powikłań i ogólne lepsze samopoczucie tak niektóre z nich są nie do uniknięcia. Przynajmniej z logicznego punktu widzenia. Wprawdzie mogę nigdy nie sięgnąć po nikotynę, która bezpośrednio wpływa na rozwój nowotworów płuc, krtani, ale niektóre aktywności takie jak jazda na desce, rowerze, sporty siłowe, mogą powodować kontuzje choć same w sobie są dobre dla zdrowia. Meandry ludzkiego myślenia są fascynujące. Od za mało zrobiłeś, za wcześnie wstawałeś, za mało miauczałeś aż po całkowite zdanie się na los, predestynację. Jakby nie było, decyzja o skręceniu sobie kostki w ramach popisowego wyczynu nadwyrężyła zasoby NFZ. Wszak choroba nie zawsze oznacza kichanie, smarkanie albo śmierć. Nawet skręcona kostka utrudnia poprawne wykonywanie obowiązków a tym samym wpływa na jakość pracy. Wprawdzie nie zdarza się to często, ale obolałe części ciała są naturalnym elementem każdego sezonu snowboardowego.
Każdy lekarz zgodzi się, że otyłość jest chorobą. Powody jej mogą być różnorakie. Od innych schorzeń, które sprzyjają otyłości aż po zwykłe nieumiarkowanie w jedzeniu i picu.
I tutaj zaczyna się zabawa. Otóż okazuje się, że w głowie części tak zwanej opinii publicznej mamy nie tyle pęd do nauki co do nowego dekalogu. Niech ktoś objawi prawdę, powie jak ma być. Jak jest. Teoretycznie naukowiec mówiąc A myśli A a myśl jego nie jest nacechowana emocjonalnie. Lecz naukowiec jest człowiekiem a nie maszyną i nie potrafi dokonać obiektywnej oceny wszystkich faktów. Często obstaje przy swoim, dyskredytuje badania przeciwników, polemizuje a czasem zwyczajnie kłamie i fabrykuje. Jest to najnormalniejsza rzecz na świecie więc na człowieczeństwo ludzi nauki trzeba brać poprawkę, biorąc poprawkę na swoje własne. Publicysta nie potrafi często nawet faktów uporządkować. Problem w tym, że wszyscy chcemy mieć wyznawców. Równocześnie autor, nie przemawia do naukowej publiczności a losowej zbieraniny jaką jest grupa jego czytelników, która posiada wiedze chaotyczną, często szczątkową, powierzchowną albo żadną. Czytelnicy zaś niestety a co już ustaliliśmy, potrzebują kapłana. Wówczas nauka nie jest już nauką a Nauką. Stanowi raczej rodzaj współczesnej religii, natomiast publicyści i naukowcy to właśnie kapłani. Ci drudzy rzadziej sami przyjmują taką rolę. Często dzieje się to bardziej z woli tłumu niż własnego wyboru, w przeciwieństwie do publicystów, którzy przy okazji pełnią rolę kaznodziejów. Jedną z podstawowych funkcji religii jest wytykanie palcem celem wzbudzenia poczucia winy. Wina, wstyd to bardzo istotne kategorie, które pozwalają kontrolować wyznawców, względnie wzbudzić gniew wobec jakiejś grupy. Tłumaczą też zasady rządzące światem w jeden, niepodważalny sposób zapewniając tym samym poczucie ładu. Jest to widoczne szczególnie w przypadku nauk ścisłych, w których upatruje się drogi do uzyskania odpowiedzi ostatecznych, jedynych, niekwestionowanych. W naukach społecznych odpowiedzi są zbyt zmienne, nie dotykają też spraw niebiańskich i niestety próbują tłumaczyć ludzkie zachowanie nie zawsze zrzucając winę na samych zainteresowanych, częściowo pociągając do odpowiedzialności otoczenie. A tak być nie może.
Dobrze jest móc kogoś nienawidzić i mieć ku temu naukowe podstawy. Suchy, naukowy fakt a raczej „fakt”, jest najlepszą tego legitymizacją. Teoretycznie pada jedynie, że A to choroba. Równocześnie jako żyjący w kulturze przesytu, nadmiernej konsumpcji powracamy do oceny moralnej. Nieumiarkowanie w jedzeniu i picu, jest grzechem kultury nadmiernej konsumpcji. Stwarza się też podział na Nas, świadomych i ich, Innych, nieświadomych, szkodzących zdrowej tkance społeczeństwa. Znacie to skądś? Na leczenie obywateli zrzucamy się kolektywnie. Nie jest tak, że zdrowi utrzymują chorych, bo chorzy są jak jeden mąż bezrobotni a wszyscy zdrowi, są zdrowi lub nie będą chorzy. Aczkolwiek okazuje się, że bardzo dziwnie traktujemy chorych, którzy zapadli na coś czego mogli uniknąć. Jako, że jesteśmy wolni mamy prawo decydować o naszym życiu, ale w ramach wolności, z własnego nieprzymuszonego wyboru musimy zrezygnować z niektórych form konsumpcji na rzecz innych. Dopasować nasze ciała do pewnego obowiązującego standardu. Zgadnijcie kto o tym pisał w 1978 roku? Nie kto inny jak Susan Sontag w swojej słynnej książce, zbiorze esejów zatytułowanym „Choroba jako metafora”. Ludziom przytrafiają się różne rzeczy. Wszystko zależy od sposobu w jaki piszemy o danym zjawisku. Empatycznie lub jak absolwent czegoś imieniem Józefa Stalina.
Niestety wielu publicystów odrzuca, że nauka to nie żadna obiektywna siła a jedynie skutek interpretacji obserwowalnych zjawisk, których ostateczna ocena zależna jest od języka, którym zostały opisane. I tak proste zaburzenie psychiczne może stać się podstawą do wartościowania. Ile to razy widziałem publikacje na temat różnych zaburzeń opatrzone stereotypizującymi zdjęciami? Zdjęcie i nagłówek odpowiadają za dziewięćdziesiąt procent przekazu, który zostanie odebrany. Zdjęcia rozwrzeszczanych bachorów jako okładka do tekstu omawiającego ADHD to doskonały przykład. Sposób w jaki obrazujemy pewne zjawiska, buduje wyobrażenie o nich, stereotypizuje i często piętnuje osoby nimi dotknięte, choćby byli całkiem nieszkodliwi. Publicysta popularnonaukowy nie jest kapłanem bóstwa jakim jest Nauka, choć niestety tak o sobie myśli, tak jest postrzegany. Podnosi palec w oskarżycielskim geście, wydaje werdykt. Tłuszcza podąża zaś za słowami kapłana i metaforycznie kamienuje grzeszników.
Otyłość to choroba. Fakt. Otyłość, kosztuje podatników a NFZ czy inna instytucja musi ponieść koszty… zaraz. Co? Z logicznego punktu widzenia jednym celem istnienia instytucji jest ponosić koszty. Dochodowość jest tutaj źle pojętą wypadkową neoliberalnych marzeń o wolnym rynku. Każdy z nas każdego dnia podejmuje ryzyko. Jazda samochodem oznacza większe szanse na udział w wypadku niż kolektywne poruszanie się komunikacją zbiorową. Tym samym każdy kierowca powinien płacić większe składki zdrowotne. NNW nie jest obowiązkowe. Albo palacz. Albo sportowiec. Kulturysta. Sprawiedliwym byłoby stworzenie listy bezpiecznych aktywności, zestawów ćwiczeń nieobarczonych ryzykiem – co samo w sobie jest absurdalne – które nie podlegałby dodatkowemu oskładkowaniu. Fakty nie zmieniają też naszego światopoglądu. W większości albo już się zgadzamy z danym punktem widzenia, albo nie zgadzamy ale fakty same w sobie nie mają większego wpływu na nasz sposób myślenia. Naukowiec, który to ignoruje jest co najmniej słabym naukowcem, ale może być doskonałym publicystą, który tak manipuluje doborem faktów, by odpowiadały jego tezie. W dodatku by owym naukowcem być, trzeba jeszcze parać się nauką a nie kompilować cudze badania w lekkostrawną papkę. Dodatkowo choć teoretycznie zdaje sobie sprawę, że często potrafimy wspierać dwa sprzeczne światopoglądy, nie próbuje dokonać żadnej introspekcji we własne. I tak aborcja powinna być dostępna dla każdego ale cukier, o mój bożu, nie! Ludzie są za głupi na samodzielne decydowanie o cukrze! I tak, mogą natomiast zostać sprytnie wykorzystane choć nie zawsze świadomie. Sposób mówienia wpływa na percepcję danego zjawiska. Także sposób w jaki je obrazujemy.
Sfera widzialnego
Być może niektórzy z Was pamiętają tekst o reżimach skopicznych. Nie dla wszystkich jest oczywiste ale kiedyś osoby niepełnosprawne były ukrywane przed otoczeniem. Zamknięci w domach byli swoistym wstydem dla rodziny. Dziś mamy paraolimpiady, zdjęcia atletów na wózkach pojawiają się na pierwszych stronach. Gdy budynek nie ma udogodnień dla osób z niepełnosprawnością wyrażamy co najmniej zdziwienie, jeśli nie szczere oburzenie. Część z tych osób miała po prostu pecha. Część z nich to ofiary chociażby sportów ekstremalnych albo zbyt odważnej jazdy samochodem. Mimo to nie analizujemy powodów dla których coś się stało. Trzeba jednak powiedzieć śmiało, że jednym z aspektów poprawy życia osób niepełnosprawnych było zaprzestanie wypychania ich ze sfery widzialnego. Są, żyją.
Mechanizm tutaj jest dość podobny. Pojawienie się osób nieatrakcyjnych w sferze widzialnego traktowane jest jako pewna forma zagrożenia dla wyobrażenia o świecie. Statystyka przeczy światowi obrazu. Jakoby 61% Polaków ma problem z nadmierną masą ciała, ale nie znajduje to odzwierciedlenia w obrazach. Równocześnie ilość osób z nadwagą i otyłością rośnie. Można zatem wywnioskować, że dzieje się coś, co powoduje, że nadmierna masa ciała się normalizuje. Co to takiego? Co to jest? Chuda krzykaczka drąca japę, że bycie otyłym czy z nadwagą jest fajne? Kilka modelek? Jakiś jeden czy dwa eventy, na których przespacerowało się kilka krąglejszych dziewczyn? Nie. Musimy przyczyny szukać gdzieś indziej.
Nie ważne ile doskonałych ciał publikujemy, jak bardzo wciskamy je ludziom do gardła, liczba osób otyłych rośnie. Równocześnie każdy pokazowy kulturysta musi pozostawać pod stałą opieką lekarską, zwłaszcza gdy stosuje środki zwane eufemistycznie suplementacją a pozwalające na uzyskanie olbrzymiej masy mięśniowej. Pięciokilogramowa wątroba nie jest niczym nadzwyczajnym. Mimo to rzadko powstają artykuły zatytułowane Sport i kulturystyka jako koszt społeczny, albo w kontekście zużycia paliwa lotniczego. Wszak większa masa to nie tylko tłuszcz. Sto dwadzieścia kilogramów to sto dwadzieścia kilogramów. Nie pamiętam też żadnych związanych z innymi kosztami takimi jak kwestie towarzyskie. Osoby, które na długo wpadły w fit lifestyle często tylko w malutkich wywiadach albo mało poczytnych tekstach deklarują jak bardzo ucierpiało ich życie. Tymczasem wszystko można rozpatrywać w kontekście ryzyka i kosztów.
Bardzo dziwnym jest natomiast atak na zdjęcia osób otyłych uprawiających sport. Faktem chyba naukowym nawet, jest że dieta w połączeniu z treningiem, aktywnością fizyczną są najlepszym remedium na otyłość. Skoro jako gatunek naśladujemy osoby podobne do siebie, to mechanizm ma spory sens. Skoro ta osoba, podobna do mnie coś robi, to ja też mogę to robić. Mogę na przykład biegać, chodzić na siłownię. Nie musze się wstydzić, nie muszę się ukrywać. Zatem pewną dozę racji miał bodaj Walter Benjamin, który twierdził, że nieumiejętność czytania obrazów, czytania ze zrozumieniem, będzie analfabetyzmem XXI wieku. Widzimy, że nie potrafimy odczytywać intencji stojących za obrazami. Wychodzą na wierzch nasze własne uprzedzenia. Bardziej niepokojący jest chyba fakt, że z tekstem wcale nie jest lepiej. Żyjemy zatem w jakiejś erze przejściowej, gdy jeszcze nie umiemy czytać obrazów jak należy, nie kładzie się nacisku na naukę ich czytania a równocześnie już nie potrafimy czytać tekstu.
Gdy zaś popatrzmy pod innym kątem, dostrzeżemy nienawiść wobec kobiet, które nie chcą spełniać oczekiwań. Gdy zaś dochodzi do wymiany zdań w komentarzach, najaktywniej przeciw idei bodypositive wypowiadają się mężczyźni, natomiast kobiety wyrażają większe wsparcie. Mając w pamięci, że ciało kobiety odbiegające od kanonu jest bardziej stygmatyzowane, niż ciało mężczyzny każdy atak będzie dodatkowo radykalizował aktywistki. Nie będzie wielkim nadużyciem, stwierdzenie że budowana i podsycana jest nienawiść wobec kobiet, które śmiały zachorować. Jest w tym coś nieludzkiego. Nie możemy jednak panów tylko winić. Przeciwnie, trzeba zrozumieć że nie mają oni możliwości wyrażenia swojego sprzeciwu wobec norm. Wszak wiadomo, że facet zaczyna się od 180 centymetrów. Wzrostu, kurde, wzrostu. Zatem można to potraktować także jako brak widoczności, brak możliwości wypowiedzi, wykluczenie ze sfery widzialnego.
Promowanie otyłości czy promowanie nienawiści?
Modelki plus size przyczyniają się do normalizacji otyłości, przez to więcej osób tyje, bo otyłość lansowana jest jako fajna. Jest to analogia do fali anoreksji z lat 80-90, wywołanej przez dość zagłodzone super modelki, które doczekały się określenia „heroin chic”. Była to też inna epoka, gdy supermodelka stanowiła ikonę popkultury, ale na anoreksję zapadało maksymalnie 3% nastolatek i 1-2% dorosłych kobiet. I to już była fala, plaga, pandemia. Problem w tym, że modelki w rozmiarze plus (który jest bardzo nieoczywistym rozmiarem w świecie mody) zaczęły robić kariery dopiero teraz, natomiast o pladze otyłości mówi się już od bardzo, bardzo dawna. Co gorsza, w wielu przypadkach, nasza ocena „otyłości” jest delikatnie mówiąc zaburzona, dość nierealnym wzorem „piękna i naturalności”. I tak, z czasem zaczęło się pewne popadanie w skrajność ale czy to coś dziwnego? Gdy patrzę na reklamy „naturalnych, zdrowych, trenerów personalnych” zastanawiam się jaki procent ludzi, może pozwolić sobie na ładowanie organizmu taką ilością suplementów poprawiających przyrost masy mięśniowej. I szkoda, że nie mówi się o zgonach spowodowanych kulturystyką, która nierzadko następuje nawet przed trzydziestym rokiem życia. Nie spotkałem wywodów na temat wypowiedzi o tym, że młody kulturysta zmarły na zawał w wieku dwudziestu pięciu lat, żył jak bohater. Nie spotkałem się z negatywną oceną pochwalania wysiłku doprowadzającego do naderwania dwóch bicepsów. Dlaczego nie widzę analizy kosztów społecznych takiego zachowania? Ilu młodych ludzi wstrzykiwało sobie synyhtol, zapadło na depresję? Gdzie wyliczenia? Gdzie piętnowanie takich zachowań? Przeważnie pojawia się obok ataku na otyłość jako swoiste samorozgrzeszenie. Nie jest tak, że nienawidzę tylko otyłych, nie. W sumie tak. Ich nienawidzę, tamtym tylko grożę paluszkiem z pobłażliwym uśmiechem. Modelki plus, nie są przyczyną a skutkiem. Widać pokłady wiary zostały wyeksploatowane a internetowi idole zajmujący się często zawodowo dbaniem o swoje ciało zaczęli uciekać szybciej, niż fani mogli próbować ich gonić. Zatem stało się coś, co znormalizowało otyłość. Najprawdopodobniej coś jest zlepkiem czynników społecznoekonomicznych. Zatem promowanie otyłości tak samo jak promowanie zdrowego stylu życia jest bzdurą ale bzdura niebezpieczna bo stwarzającą pięknego w metaforycznym sensie, wyrazistego wroga.
Grubą, niedouczoną kobietę, nie będącą w stanie decydować o sobie, godzącą w ład społeczny i narażającą zdrowe społeczeństwo na koszty.
Więc jeszcze seta, znakomicie,
Padniemy, ale zgódźmy się,
Że z tylu różnych dróg przez życie,
Każdy ma prawo wybrać źle…
Nie wiem czy wiecie, ale spożycie alkoholu w Polsce rośnie wraz z akcyzą, która to rośnie dla naszego dobra. Alkohol jest coraz droższy a spożycie rośnie. Zatem coś chyba nie zadziałało. Przeważnie informuje się o pierwszych sukcesach tego typu rozwiązań. Spadek spożycia o 2% ale co się dzieje po roku? Dwóch latach? Nic. Wraca do normy. Business Insider Polska przeanalizował efekty podatku cukrowego wprowadzonego w poszczególnych krajach i jak na razie może doszło do niewielkiego, wręcz niezauważalnego spowolnienia trendu, wręcz w graniach błędu. I nawet spowolnienie nie musi być powiązane z podatkiem cukrowym. Zatem agitacja na rzecz podniesienia takiego podatku ma jedynie na celu podreperowanie budżetu. Zajęcie się kwestią na poważnie, wymagałoby poważnego wejścia w świat nawet polityki i filozofii społecznej. Jednak poważny naukowiec nie może głosić takich bzdur jak poprawa poziomu życia, wzrost wynagrodzeń, krótszy tydzień pracy, przymuszenie producentów do obniżenia zawartości cukru w produktach? Toż to wszystko jakieś utopijno – lewicowe brednie. Naukowiec, powinien dawać odpowiedzi konkretne, proste i albo totalnie nieskuteczne albo wręcz zabójczo skuteczne.
Tylko niewielka część czytelników bierze udział w dyskusji. Można uznać, że najchętniej dyskutują najradykalniejsi wyznawcy autora, przeciwnicy i zwolennicy danego punktu widzenia, o ile nagłówek jest dobrze skonstruowany. Czterdzieści procent społeczeństwa podobno nie rozumie czytanego tekstu a trzydzieści rozumie słabo. Analizy wykazały, że większość daje lajki nie czytając właściwej treści a jedynie po lekturze nagłówka i zajawki. Radykałów zazwyczaj jest niewielu, ale są najgłośniejsi przez co to ich poglądy trafiają do szerszej publiki. Doskonale widać to w polityce, gdzie niewielka grupa fanatyków jest w stanie narzucić swoje poglądy większości. Osoby bardziej wyczulone na potrzeby rynku szybko zwietrzyły, że konsument zapragnął by model dopasował się do niego a nie odwrotnie. Przy czym, trzeba nadmienić, że problem dotyczy kobiet. Mężczyzna, zwłaszcza dobrze zarabiający, ma większe pole do popisu. Otyła kobieta zdecydowanie była i jest mniej akceptowana niż mężczyzna. Dlatego też ruch body positive jest w znacznej mierze ruchem kobiecym, skierowanym do kobiet. Równocześnie ruch społeczny musi mierzyć się z nauką, ale jak już ustaliliśmy nauka nie jest obiektywna a naukowcy w gruncie rzeczy niezbyt bystrzy. Teoretycznie wie taki gamoń, że fakty nie zmieniają światopoglądu a jedzie swoje jak zając na baterie. Ciągłe też powtarzanie choremu, że jest chory wcale mu nie pomoże.
Niezwykle frapującą kwestią jest również, czemu otyłość? Dlaczego nie palenie papierosów? Dlaczego nie alkoholizm? Dlaczego nie cokolwiek innego? Polacy umierają na marskość wątroby najczęściej w Europie. Czy nie warto zająć się tym dlaczego pijemy? Ba, nawet rak piersi zbiera u nas większe żniwo niż w innych krajach Europy. Dlaczego zatem nagle otyłość stała się tak palącym tematem? W samym 2019 roku na polskich drogach zginęło około trzech tysięcy osób a trzydzieści pięć tysięcy zostało rannych. Przecież to jest olbrzymi koszt dla społeczeństwa. Należy natychmiast dodatkowo opodatkować silnikowe pojazdy mechaniczne. Zmuszenie koncernów do obniżenia zawartości cukru w produktach godzi w wolny rynek, wolność ekonomiczną. Nakładanie podatków, które dziwnym trafem będą wyższe gdy cukru będzie więcej przy równoczesnym obniżeniu kosztów produkcji jest zupełnie akceptowalne. Państwo zyskuje, producent nie traci, konsument nie chudnie. Dziwne, bardzo dziwne.
Nasze szkoły, które już cierpią na nadmiar przemocy, braki kadrowe, nadal wypadają dobrze w porównaniu z gettami z bramkami do wykrywania metali przy wejściu. Są szkoły dla dobrej młodzieży i skazanej młodzieży. W Polsce poziom edukacji jest jeszcze w miarę równomierny. Mierny, ale równomierny, choć i to się zmienia na modłę amerykańską. Dodatkowo nie wiem czy wiecie, ale ichniejszy system opieki socjalnej obejmuje bony żywnościowe, które można zrealizować tylko w sieciach z syfiastym żarciem. Przyznacie, że to genialne. Systemowo uniemożliw awans społeczny, odbierz bez mała prawo do porządnej edukacji, wydawaj fastfoodowe bony żywnościowe, bredź że masz falę otyłości. Brak wykształcenia nie jest też tożsamy z niskim poziomem inteligencji. Jest to manipulacja stosowana przez publicystów, bez uwzględnienia szans w dostępie do tejże. Równocześnie warto rozważyć slogan „nie każdy musi mieć maturę”. U nas rodziny poniżej pewnego minimum mogą dostać pewną ilość kaszy, soczewicy, ryżu i innych tego typu produktów. Jest różnica? Niedopowiedzenie obejmuje jeszcze wiele aspektów, jak chociażby czy najubożsi nie woleliby samodzielnie gotować gdyby tylko mogli i było ich na to stać. Domy bez prądu, wody, gazu, naprawdę nie są niczym niecodziennym w krainie żagli, sterów i okrętów. Nie wiadomo też, do jakiego stopnia „zdrowe diety” są wynikiem racjonalnej potrzeby bogatszych warstw społeczeństwa a w jakim modą, manifestacją statusu.
Natomiast gdybym miał się zastanowić nad cukrowym przekazem, to jak człowiek, któremu musimy odcinać dostęp do cukru bo nie jest w stanie samodzielnie podjąć decyzji ma w takiż sposób decydować o prokreacji? O aborcji? Jeśli jest za głupi, by świadomie pić albo nie pić napojów z wysoką zawartością cukru, to jak ma świadomie podjąć decyzję o zajściu w ciążę albo jej usunięciu? Hę? Wychowywanie dzieci, przez ludzi niezdolnych do samodzielnych decyzji względem słodzonych napojów, chyba nie jest najlepszym pomysłem. Raz już coś takiego przyszło włodarzom w USA do łbów i sterylizowano najuboższych. Tak profilaktycznie. Głównie czarnoskórych.
Diagnozy społeczne nie są efektem naukowej analizy. Najczęściej tworzy się je w oparciu o pewną powiedzmy, filozofię. Ludzie zaś wypaczają idee, często idee całkiem dobre.
Patronite Herbata i Obiektyw
Słuchajcie założyłem sobie konto na Patronite, żeby trochę usprawnić prace nad treściami na blogu. Odrobina czasu i nowych, często rzadkich książek zawsze się przyda. Mój profil znajdziecie pod linkiem Patronite Herbata i Obiektyw