Podstawowym zadaniem młodej matki jest zrobienie dziecku zdjęcia. Właściwie już w okresie prenatalnym wykonują USG, następnie sesje brzuszkowe – już samo słowo doprowadza mnie do szału – i w końcu paskudne sesje noworodkowe.
Jednakże nie ważne jak bardzo by mnie to nie irytowało z jednej strony rozumiem dlaczego to robią, z drugiej nie wymyślono tego dzisiaj. Naprawdę, fotografie od sali porodowej a aż po przedszkole nie są wymysłem ostatnich 5 lat. Zatem dziś zapraszam do opowieści o fotografowaniu dzieci. I tym, jak bardzo tego nie lubię, choć rozumiem potrzebę.
Powiedzieliśmy już trochę o założeniach i potrzebach z których zrodziła się fotografia. Rysowanie światłem. Załóżmy, że powstałaby maszyna, która rysowałaby ołówkiem na papierze. Zmyślny mechanizm, który wprawiwszy w ruch ołówek przenosi mniej lub bardziej dokładne odbicie na papier. Wówczas byłoby nam łatwiej zaakceptować gumkowe ingerencje w powstały szkic 😉
Cóż, taka maszyna jednak nie powstała, rysujemy światłem i mamy pewien problem z Photoshopem.
Trzeba zbudować portfolio. Tylko jak? Najprostszą i najtańszą metodą wydaje się być przyjęcie kilku zleceń w zamian za możliwość opublikowania własnych zdjęć w portfolio. Tym bardziej, że w 90% przypadków dzieje się to bez umowy oraz z perspektywą, że posiadanie portfolio przysporzy wam zleceń a wdzięczni klienci polecą Wasze usługi kolegom z branży, mówiąc przy tym że zapłacili kupę kasy. Przeciwnie. Marketing szeptany w tej sytuacji zwany raczej pocztą pantoflową przysporzy wam kolejnych, darmowych, zleceń.
Rozmowy o fotografii przeważnie zamieniają się w wojnę okopową z użyciem gazów bojowych
Zasadniczo kwintesencją fotografowania jest właśnie wykonywanie zdjęć. Z jednej strony nowe formy można wypracować tylko naciskając spust migawki, z drugiej gdyby nie sążniste manifesty burzliwe dysputy, to fotografia nigdy zostałaby zaliczona w poczet sztuk. A właściwie jako potencjalne narzędzie dla artysty.
Tyle tylko, że ciężko znaleźć miejsce do rozmowy jak i samych rozmówców. Poza tym zbliża się grudzień i nie mam ochoty, żeby wszystkie niespisane złośliwości z 2018 uznały za stosowne uzewnętrznić się w ostatnim miesiącu roku 😉
Instagram fotografią stoi. Tylko, że nie w smak to fotografom, którzy jakoś nie mogą przeboleć, że nie zawsze ich, ehem, sztuka, wybija się najwyżej w ilości podarowanych serduszek. Cóż, musimy jeszcze raz wrócić do tematu i pogadać o tym, że fotografia nie zawsze jest Fotografią, nie każdy fotografujący Fotografem.
I użycie wielkiej litery nie ma na celu wartościowania a jedynie oddzielenie osób dla których fotografia jest celem samym w sobie a dla których narzędziem.
Fotografia powstała by pokazywać rzeczywistość. Pytanie brzmi, co to jest rzeczywistość? Przez stulecia ludzie zadawali sobie pytania o jej naturę. Czy moja rzeczywistość sprowadza się do tego co widzę, czuję, wiem? Wiem przecież, że na świecie dzieją się tysiące rzeczy, których nigdy nie zobaczę, są miejsca których nigdy nie odwiedzę, ludzi których nie poznam. Moja rzeczywistość, jako człowieka, który siedzi tutaj wygodnie na krześle i pisze sobie teksty na blogu jest zgoła odmienna od mieszkańca najbiedniejszego regionu świata.
Zatem jak fotografia ma przedstawiać rzeczywistość?
Fotografia analogowa wraca do łask. Przynajmniej bardzo pozornie. Skąd taka moda, hype, na fotografię tradycyjną? Przecież cyfra jest z nami raptem 13 może 14 lat. Natomiast 2005 rok, to mniej więcej okres gdy zawodowi fotograficy zaczęli przesiadać się na lustrzanki cyfrowe. Oczywiście ciężko przyjąć jedną datę, ale mniej więcej to pasuje. Zatem czemu analog nagle wraca do łask?
Akt. Najtrudniejsza, najbardziej wymagająca dziedzina fotografii. Takież teksty czytamy w podręcznikach właściwie od…od zawsze. Czy akt naprawdę stanowi koronę, zwieńczenie fotograficznej twórczości czy też jest to jeszcze jedna fotografii, taka sama jak każda inna? Może rację miał facet, który powiedział, że jak ktoś nie ma pomysłu i się wstydzi to robi krajobrazy. Jak nie ma pomysłu i się nie wstydzi to robi akty.
Raz na jakiś czas trzeba zrewidować poglądy na dany temat. Może rację miał pewien fotograf mówiąc, że jak ktoś nie ma pomysłu na fotografię to robi akty?
Podobno każdego dnia publikujemy na instagramie 60 milionów fotografii. Publikujemy tez obrazy praktycznie wszystkiego. Od tego co dziś ubieramy, jaką bieliznę nosimy, jakie książki czytamy, co jemy, z kim się spotykamy. Fotografia w końcu dogoniła idee, które towarzyszyły jej na początku.
I chyba 90% fotografujących nie może zdzierżyć, że musi swoimi artystycznymi pracami, konkurować z insta boys & girls. Doprowadza nas to do szału. Jakim prawe ktoś jeszcze korzysta z aparatu? Jakim prawem ktoś poza Świadomym Twórcą fotografuje? A przecież fotografia jest tylko tym, czym miała być. Powszechnym, tanim, łatwym w użyciu sposobem dokumentowania. Nie do końca obiektywnym, nie zawsze prawdziwym ale jednak. Continue reading