Homofobia to w mojej opinii nietrafione określenie. Potocznie oznacza bowiem w pełni świadomą nienawiść a w praktyce, paniczny, irracjonalny strach nad którym nie sposób zapanować. Arachnofobia, klaustrofobia, agorafobia czy kynofobia wywołują w nas zrozumienie. Wiemy, że człowiek dotknięty fobią, nie panuje nad sobą. Boi się rzeczy, zjawisk, które dla osób nimi niedotkniętych są obojętne albo wręcz je lubią. Nienawidzimy natomiast osób dotkniętych panicznym strachem przed homoseksualizmem albo osobami transpłciowymi czy transgenderowymi.
Postawę niektórych z nich można wytłumaczyć.
Homofobia
Zjawisko dość ciekawe, odnoszące się w znacznej mierze do homoseksualnych mężczyzn oraz małżeństw osób tej samej płci. Jest to trochę karkołomne rozumowanie ale cóż poradzę, że tak działa? Lesbijki jako takie nie stanowią aż takiego obiektu strachu czy agresji, a czego dokładnie to zaraz wyjaśnimy, jak homoseksualni mężczyźni. Wprawdzie istnieją osobne określenia, takie jak lesbofobia, transfobia czy bifobia, ale właściwie nie są używane. Zbiorczo wszystko określane jest homofobią. Trzeba jednak przyznać, że ostatnimi czasy poziom akceptacji dla wspomnianych związków związków, znacząco wzrósł. Paradoksalnie żyjemy w kraju w którym mniejszość krzyczy, że nie będzie tolerować dyktatury mniejszości, tyle że seksualnej. Pokrętne. Zmiana taka nie nastąpiła z dnia na dzień. Ludzie oswajają się z widokiem osób o odmiennej niż hetero orientacji, zwłaszcza młodsi, którzy w atmosferze walki o równouprawnienie dorastają, równocześnie widząc że im samym nikt im nie zabrania brać ślubów, płodzić dzieci. Właściwie ich do tego zmusza. Tych natomiast, którzy wrzeszczą, że chłopak i dziewczyna prawdziwa rodzina ciężko nazwać ich fobicznymi.
fobia «chorobliwy lęk przed jakimiś przedmiotami lub sytuacjami» PWN
Wprowadzenie terminu homofobia miało olbrzymie znacznie w walce o równouprawnienie. Pozwoliło bowiem odwrócić perspektywę, zwłaszcza w czasach oficjalnego uznawania homoseksualizmu za chorobę i bezpośrednio po. Oto nagle przeciwnicy homoseksualizmu czy transpłciowości powinni się iść leczyć. Niestety, takie terminy a raczej ich nadużywanie nie ułatwiają budowania świadomości co do poważnych problemów, jak chociażby depresja. Termin homofobia nasuwa skojarzenia z innymi fobiami, archachnofobią, agorafobią, kynofobią. Osoba nią dotknięta nie panuje nad swoim lękiem, jest on paraliżujący, irracjonalny. Nie zawsze łatwo powiedzieć co go wywołuje. Najgorszym zaś tłumaczeniem jest, iż paniczny irrationality strach, wywołany jest niezrozumieniem a przecież boimy się tego czego nie znamy. Zatem wystarczy zostać arachnologiem by wyzwolić się od arachnofobii i geodetą by zwalczyć agorafobię? Ofiary wszelkiej maści fobii raczej traktuje się z troską a nie przepisami prawa czego wolno im się bać a czego nie. Fobia a strach przed zmianą czy zwykła nienawiść to dwie różne rzeczy. Możemy spróbować zrozumieć ten drugi. Zaczęła się więc przepychanka na terminy, kto jest chory psychicznie. Jak pewnie zauważyliście z uporem maniaka stosuję termin homoseksualizm zamiast wymaganego homoseksualność. Robię to celowo. Uzasadnieniem dla homoseksualności miało być negatywne skojarzenie słowo homoseksualizm z zaburzeniem psychicznym. Tyle, że nie ma to żadnego znaczenia. Wracając zaś do kwestii strachu, jeśli homofobia istniej na takiej zasadzie jak wszystkie inne fobie, to powinno żadne przepisy nie pomogą. Homofobia istnieje tylko jak element propagandy. Tyle tylko, że w czasach zwiększania świadomości problemów psychicznych powinno się z tego terminu zrezygnować. Nienawiść zaś ukrócić można na inne sposoby.
Świadomość, że ten czy inny, odległy projektant czy muzyk jest homoseksualistą była i jest akceptowalna. Gwiazda filmowa, muzyk, pisarz, może być gejem. Nawet dobrze, żeby muzyk był gejem, bo to trochę dziwne a artyści są dziwni
Społeczność LGBT
Rozważmy sobie jednak kwestie nazewnictwa. Wspomniałem, mówienie homoseksualizm czy homoseksualność nie ma żadnego znaczenia. Często nie posługujemy się słownictwem naukowym precyzyjnie i nic się z tego tytułu nie dzieje. Co zaś gdyby jednak się działo? Społeczność LGBT. Wszyscy tworzymy jakieś społeczności. Na przykład fotografowie, ale rzadko stosujemy ten termin. Gdy piszę o fotografach częściej mówię „fotograficzna brać” niż „społeczność fotografów” albo „fotograficzna”. Określenie społeczność LGBT powoduje wyobcowanie. Chcą oni i to słowo warto podkreślić, oni, być traktowani równo, ale nie chcą być częścią społeczeństwa, choć ono samo w sobie jest bardziej kategorią teoretyczną, zbiorem społeczności właśnie. Sprawia to, że wydają się tworzyć enklawę, ale tylko pozornie. Pozory jak to one, bywają mylące. Społeczeństwo jako takie, jest zbiorem grup, często zantagonizowanych. Równocześnie, każda społeczność wykształca własne wzorce, które służą do wzajemnej identyfikacji, porozumiewania czy komunikacji. Społeczność może być rozumiana trochę jako subkultura.
Nie mówię już o terminach typu „mniejszości seksualne”. Fortunny to on nie jest. Powoduje dziwne skojarzenia. Mniejszość seksualna jako bardzo specyficzna mniejszość polityczna czy etniczna? Do tego dochodzi flaga, która pojawia się przy różnych okazjach, rzadko w towarzystwie polskiej, co powoduje wrażenie obcości ale tym razem w bardziej drażliwej sferze bo seksualnej. Flagi zaś są kojarzone z ruchami politycznymi. Weźmy prawicowców, którzy lubią nimi machać przy różnych okazjach. Tym łatwiej tworzyć wyobrażenie, że osoby LGBTQ+ to jakaś lewicowa neomarksitowska opcja polityczna. Rodzi się pojęciowy miszmasz, na którym ciężko zapanować. Miłośnicy praktyk BDSM też stanowią mniejszość względem całego społeczeństwa, właśnie pod względem seksualnym, przez co bardzo łatwo kreować bi czy homoseksualizm jako formę preferencji, czegoś dobrowolnego.
Być w mniejszości, można odczytać jako być w opozycji. Przegłosowane! Normą jest heteroseksualizm. Tymczasem chodzi o to, by w powszechnej świadomości homoseksualizm zagościł jako coś naturalnego, a nie coś nad czym można głosować czy wydawać pozwolenia. Rodzi to pomysły, że można w formie referendów decydować kogo można formalnie kochać czy też możliwości rozszerzenia definicji małżeństwa. Kolejna zagwozdką jest, co z transseksualizmem, który często wymaga interwencji lekarskiej? Skoro osoby trans tworzą z homo i bi, jakąś wspólną społeczność to jak to rozumieć? Dostrzegacie problem? Samo L, G, B czy T bez pozostałych literek byłoby zbyt słabo słyszalne ale za to skutkiem ubocznym jest dostarczanie przeciwnikom amunicji.
I tutaj poruszyć trzeba kolejną sprawę, czyli kwestię osób transseksualnych. Bardzo często pojawia się podkreślenie, że rozmówczyni jest osobą trans, czyli kiedyś była biologicznym mężczyzną. Nie chodzi tutaj ponownie o to, by na ten temat milczeć, ukrywać ten fakt. Samookreślanie trans-mężczyzna/kobieta powoduje wrażenie powoływania nowego bytu. Określenie trans zaś kojarzy się jednoznacznie z transwestytyzmem który tutaj nie ma nic do rzeczy. W dotychczasowej sieci pojęć bardzo łatwo się zgubić. Tymczasem odnoszę wrażenie, że mnóstwo działaczy LGBT+ nie robi nic innego, tylko tworzy coraz bardziej zawiła terminologię, celem wywołania dyskomfortu i poczucia zagubienia u osób, których nastawienie chcą zmienić. Nie jest to najlepsza droga.
Małżeństwo i rodzina
I żadna propagandowa karta rodziny nie pomoże, dopóki będzie przegrywać z kartą na punkty z Biedronki.
W informacyjnym chaosie, który nas otacza, w dobie gdy tekst przekraczający pół strony jest już wyzwaniem, bardzo łatwo okłamywać wyborców. Tyle tylko, że w końcu się połapią. Zauważą, że nikt ich nie napada, wszystko jest po staremu. Co najwyżej w kreskówce, jeden z bohaterów będzie miał dwóch ojców. Każdy wie, że nie ma rodzin idealnych. Zatem diabolizacja tych nietradycyjnych, pomagała ukoić sumienie. Rozwody, zdrady, przemoc domowa, nieobecni ojcowie. Typowe problemy prawdziwej, tradycyjnej polskiej rodziny. Ale jest ktoś gorszy, straszniejszy. To, że młody człowiek wychowuje się ojcem spędzającym całe dnie na kanapie przed TV, bo przecież kiedyś dzieci same sobie radziły i wychodziły na ludzi, jest mniej groźne niż gdyby miał dwóch. Pytanie dla kogo najbardziej przerażająca a może raczej kusząca jako punktu odniesienia jest perspektywa takiej alternatywnej rodziny?
Cóż, raz jeszcze to nie żadne elgiebety ani gendery a rząd i jego polityka podkopują fundamenty rodziny. I jeszcze zalewają piwnicę.
Gdyby się nad tym zastanowić z innej perspektywy, znam pewną zideologizowaną instytucję, która skutecznie zniechęciła mnie i wielu moich znajomych do ślubu. Poza tym, to się zwyczajnie nie opłaca, system często premiuje slalom a gospodarka leży i kwiczy. Podejrzewam, że perspektywa posiadania dzieci jest przyjemniejsza gdy wyjście do kina i na lody raz w tygodniu nie pochłonie 1/4 pensji. Dodawszy do tego ostatnią aktywność pewnego nader świeckiego ale bardzo pro religijnego ugrupowania, to widzę już trzy instytucje, uderzające w małżeństwo i rodzinę, wszystkie zaś bardzo wrogie osobom spod znaku LGBT. I żadna propagandowa karta rodziny nie pomoże, dopóki będzie przegrywać z kartą na punkty z Biedronki. Tylko co zrobić, żeby ludziska nie zaczęły się upominać o tę zapisaną w konsytuacji ochronę? A zwrócimy im ochłapy w postaci 500 zł i powiem, że może i są biedni ale za to są ostoją tradycji, coś tam, coś tam.
Rację miał Zygmunt Bauman, gdy tworzył swój koncept płynnej rzeczywistości. Prekariat – termin ten nie należy do Baumana – może albo tworzyć stabilne związki oparte na karmieniu się mitem, bo jeśli nie stabilizacja ekonomiczna to chociaż uświęcona tradycja osłodzi wspólne życie, albo skupić się na pracy dla poszukiwania pracy, rezygnując tym samym z życia rodzinnego i zaangażowania w związek. Cóż, raz jeszcze to nie żadne elgiebety ani gendery a rząd i jego polityka podkopują fundamenty rodziny. I jeszcze zalewają piwnicę.
Seks na ulicy
Częstym warunkiem tolerancji, jest nieobnoszenie się, że swoją seksualnością na ulicy. Ani gdziekolwiek indziej. Normalni nie chcą wiedzieć, co odmienni robią w łóżku. Pewne tematy muszą pozostać tabu. Problem w tym, że formalnie wszyscy to robimy. Gdy facet idzie z dziewczyną za rękę, gdy później publikują zdjęcia ze ślubu albo wspólnych wakacji, stanowi to manifestację, patrzcie, jesteśmy heteroseksualni, zgadnijcie co robimy w łóżku! Znamy zatem orientację delikwentów oraz częściowo ich preferencje. Czy to nie jest obnoszenie się? Deklarują wszem i wobec, co robią w nocy czy o innej porze, która im tam odpowiada, w łóżku czy też innym meblu. Nikt im do mieszkania nie zagląda, sami to upubliczniają. Obnoszą się.
Następuje rozdźwięk. Homoseksualizm traktowany jest nadal jako preferencja, jakaś dziwna aktywność, o której nie powinno się informować otoczenia. Podejrzewam, że bardzo ciężko to zwalczyć we własnej głowie. Tym bardziej, że jest to trudne do wyobrażenia. Najchętniej osądzamy wszystkich na podstawie własnego Ja, które zbudowane jest wokół różnorakiej wiedzy, przekonań, upodobań. Jeśli jakaś czynność, nie sprawia mi przyjemności, zatem nie może sprawiać jej też innym. Stąd częsty i idiotyczny argument, że homoseksualizm zwłaszcza męski, jest nienaturalny bo obrzydliwy. Gdy zaś sprawia wizualną przyjemność – damski – to jest naturalny i nie ma sensu dyskutować.
Zdjęcia z partnerem czy partnerką, subtelnie wplecione w tekst, czyli na całą stronę albo i rozkładówkę, jak w przypadku osób heteroseksualnych.
Można jednak podejść do tej kwestii z innej strony. Poprzez obnoszenie się można rozumieć chociażby nagłówki artykułów w stylu „homoseksualna fotografka” albo „homoseksualny architekt”. Czy ktoś widział kiedyś tekst zatytułowany „heteroseksualny fotograf”? Nie, nigdy. Tymczasem wiele tekstów, których bohaterem jest osoba ze społeczności LGBT zaczyna się właśnie w ten sposób, choć nijak ma się to do treści artykułu, poświęconemu chociażby współczesnym nurtom w parkietowaniu wnętrz, ale wątek ich orientacji jest wpychany niczym lokowanie produktu… i to stało się wodą na młyn najzajadlejszych wrogów, pozwalając stworzyć mit „promocji homoseksualizmu”. Z resztą oni potrafią zrobić wroga nawet z ryżu, który wypiera nasze tradycyjne, od wieków rosnące w Polsce ziemniaczki…
Być może łatwiej by było metodą małych kroków? Formami już znanymi i akceptowanymi? Zdjęcia z partnerem czy partnerką, subtelnie wplecione w tekst, czyli na całą stronę albo i rozkładówkę, jak w przypadku osób heteroseksualnych. Chodzi o słowa i w żadnym wypadku o ukrywanie. Przeciwnie, mówienie wprost ale tak, jak jest, czyli jak o najnormalniejszej rzeczy pod słońcem. Trzymanie się za ręce, pocałunek w miejscu publicznym. Osoby hetero tak właśnie manifestują swoją seksualność, zatem naśladowanie powszechnie akceptowalnych gestów mogło okazać się lepszą drogą. Pozornie wydaje się to sprzeczne z tym, co napisałem powyżej, ale tylko pozornie. Otóż większość osób nie dostrzega w tych czynnościach manifestacji swojej seksualności. Jednak to tylko luźne rozważanie. Cała nasza kultura przesiąknięta kategorią grzechu chyba potrzebowała pod tym względem terapii szokowej.
Aktywiści
Niestety i po tęczowej stronie barykady znalazły się osoby, które zrobiły dużo złego dla całego procesu i sprawy o którą walczyły. Zwłaszcza ci, którzy nie są ani L, ani G, ani B, ani T, ani Q, ani +. Są tak bardzo H jak to tylko możliwe. Choć i osoby ze społeczności zachowują się podobnie. Są też jak stado wściekłych dobermanów, wyzywają od debili każdego, kto o coś zapyta albo zwyczajnie się boi lub nie rozumie.
Ty zaściankowy debilu! Nauka! Nauka!
Robią oni dużo złego, bowiem dominująca postawa to „akceptuj, nie zadawaj pytań”. Przeważnie osoby zadające pytania, choćby były to i pytania głupie, powinny otrzymać rzeczową odpowiedź. Jeśli otrzymają serię wyzwisk, tylko się zradykalizują. Jeśli natomiast ktoś uważa że całą społeczność LGBT najlepiej wystrzelić na orbitę i tam zostawić – które to stwierdzenie trochę mnie rozbawiło w kontekście tekstu, który ukazał się chwilę po tym jak przyszły mi do głowy– zostanie zwyzywany od debili, nieuków, raków + masa innych inwektyw, to tylko o to muc chodziło. On tego potrzebuje. Dawek adrenaliny, które są mu dostarczane z każdą kłótnią. Utwierdza się w tym w swoim przekonaniu, że druga strona nie ma żadnych argumentów. Niestety nawet fakty, nie zmieniają naszego sposobu myślenia, przekonań. Nauka tego dowodzi, co wiele osób ma niestety dokładnie gdzieś. Wyzwiska tym bardziej nie pomogą. Widziałem niejedną dyskusję w której agresja biła od osób hetero wspierających LGBT, demonstrując że nie ważne czy prowadzisz bloga o kulturze i sztuce czy o samochodach, potrzebujesz obiektu nienawiści. Patrzcie na mnie jak Was bronię! Reszta też niech patrzy, jaki jestem postępowy! Forma transcendencji wyrażona w formie akceptacji dla osób ze społeczności LGBT, istne naukowe oświecenie. Chodzi o pokazanie całemu światu, jacy to są tolerancyjni, oświeceni, pronaukowi. Udostępniają masę postów na Facebooku, zarzucają każdemu trans czy homofobię i na tym się kończy. Guzik ich geje czy lesbijki obchodzą. Po raz kolejny, niezbyt fortunne. Z resztą jest to cecha właściwa każdej grupie czy społeczności. Gdybyśmy przeanalizowali ich wiedzę, mogłoby się okazać że równocześnie mają w głową całą masę antynaukowych poglądów. I tak pożeramy własny ogon, zataczamy koła, grzęźniemy w paradoksach.
Natomiast ich najbardziej dobijającym argumentem jest
Doucz się!
Gdyż bardzo często nie potrafią wyjaśnić różnicy, pomiędzy na przykład osobą transseksualną a transgender albo transwestytą. Po prostu sami nie mają pojęcia co te słowa znaczą, ale atakują każdego, kto chciałby dopytać. Nie neguję faktu, że sprytni manipulatorzy próbują ich podejść, ale gdy terminy te stają się jasne, zrozumiałe dla pytanego, nie ma żadnych problemów z odpowiedzią. Przynajmniej do pewnego stopnia, bo dziewięćdziesiąt procent tych terminów nie ma jednej, jasnej definicji, ale można podjąć skuteczną próbę tłumaczenia.
I tu raz jeszcze powtórzę, fragment jednego z poprzednich akapitów. Niestety, działacze LGBTQ+ kochają się w zawiłych terminologiach, poczynając od rozbudowywania tego skrótowca a kończąc a na utrudnianiu komunikacji poprzez tworzenie niezrozumiałych konfiguracji związanych z tożsamością, których jedynym celem jest wywoływanie dezorientacji otoczenia oraz wyzywania ich od homofobów. Sorry. Środowiska psychiatrów czy psychologów, też nie są zgodne co do potrzeby ich systemowego tworzenia, które to tworzenie nazwać można szatkowaniem. Jak bowiem można być osobą genderfluid skoro definicji męskości i kobiecość w swych skrajnych, „binarnych” wydaniach jest tyle ile grup społecznych a w nich ludzi. Osoby o takiej tożsamości, muszą zatem posiadać wiedzę której pragniemy. Uniwersalny wzorzec, którego poszukujemy.
Kulturowe zmiany
Wbrew pozorom nie lubimy zmian. Regularność, powtarzalność, sprawiają że łatwiej nam oceniać świat. Nie musimy wówczas poddawać zbyt wielu nowych faktów analizie, która może być zbyt trudna. Wiąże się to z naszą potrzebą bezpieczeństwa. Są takie zmiany, które łatwiej akceptujemy, jak choćby nowe uczesanie. Z większością można się z czasem oswoić, co też się stało. Jak uczy historia, wielu najzagorzalszych wrogów homoseksualistów miało skłonności homoseksualne. Ciężko powiedzieć, żeby całe rzesze ludzi ich popierających też. Liderzy, często wychowani w konserwatywnych rodzinach próbują zwalczyć źródło sprzecznych sygnałów. Ich zwolennicy często po prostu potrzebują wroga i łatwego poczucia bycia lepszym. Powiedzcie mi proszę, czy jest coś lepszego niż urodzić się lepszym od kogoś dzięki czemu nie trzeba się rozwijać jako istota ludzka? Zatem ich strach ma racjonalne podłoże. Oto ktoś chce im zabrać prawdziwość. Ostatnie wydarzenia pokazują, że wcale nie trzeba cofać się do okresu II Wojny Światowej. Melvyn Iscove, psychiatra i zajadły wróg homoseksualizmu przyłapany na seksie z mężczyznami, Ralph Shortey biorący udział w kampanii Donalda Trumpa. Przykładów oczywiście ciągle przybywa. Nierzadko ich nienawiść spowodowana jest utratą gruntu pod nogami. Koniecznością lawirowania w kulturze, w której wiele nurtów jest równorzędnych. Ich wizja świata przestaje być, jedyną słuszną. Zaburzony zostaje po raz drugi chociażby ich grupowy stereotyp prawdziwego mężczyzny – zdobyć żonę, zbudować dom, spłodzić syna, posadzić drzewo. Poprzednio podważyły go feministki. Dochodzi do tego problem ze znalezieniem partnerki w ogóle. Pod względem poglądów kobiety wyraźnie rzadziej skłaniają w prawo, pomimo istniejących nierówności coraz częściej cieszą się pełną niezależnością, chętniej podejmują studia, przeważnie na kierunkach zwanych humanistycznymi. Drzewiej, kobieta bez partnera narażała się na ostracyzm ze stroy społeczeństwa więc kogoś w końcu musiała wybrać. Obecnie nie musi. Zatem prawdziwość trzeba udowodnić, nie jest nadana z faktu urodzenia więc na kimś trzeba złość wyładować. Ktoś burzy porządek. Wróg. LGBT. Wraża idelologia.
W żaden sposób nie rozgrzesza to z nienawiści dla samej nienawiści, dehumanizacji i przemocy. Taka bardzo krótka analiza pozwala spróbować zrozumieć niektóre osoby z drugiej strony. Nie wszyscy bowiem są bandą bezrozumnych troglodytów. Czasem faktycznie się boją, chociażby zmian w kulturze i codziennym zakresie widzialnego ale nie chcą nikomu celowo robić krzywdy. Strach można albo podsycić do poziomu przemocy albo zniwelować. Tych da się przekonać, tylko trzeba to robić spokojnie, bez wyzwisk, sprawić by zrozumieli bo to jest najistotniejsze. Wiem, że konieczność przekonywania kogoś do podstawowych praw człowieka to absurd i wielu aktywistów to drażni że trzeba ale też muszą oni zrozumieć, że człowiek to nie komputer, nie maszyna. Taka ich też cała naukowość. Homoseksualizm, transseksualność są naturalne, występują i tyle, natomiast cała masa naturalnych dla człowieka mechanizmów chociażby obronnych jest be. Istotniejsza jest jednak walka ze źródłem przekazu a nie przekazem samym w sobie. Prostowanie nadużyć i kłamstw nie pomoże, tak długo jak długo będzie istniało ich źródło o dużej mocy.
Odrobina polityki
Pomijając kwestie kulturowe, mamy jeszcze kwestie polityczne. Lewica nie wie co robić, prawica nie wie co robić, kościół w ogóle nie wie co robić a do tego dorobił się poważnego problemu wizerunkowego, przez wszystkie afery pedofilskie. Coraz odważniej mówi się, że złota era kościoła przypada na czasy PRL, gdy kościoły były pełne, gdyż polska dusza uwielbia robić na przekór władzy. Większych szykan ze strony tejże nie było więc hulaj dusza… tymczasem PRL upadł, ludzie odeszli. Wciągnięto więc, dobre trzydzieści lat po tym jak emocje opadły kwestie gender. Tyle, że ciężko było zorganizować wrogów tejże ideologii, bo ludzie podświadomie dostrzegali, że ma to pewien sens. W końcu nie będę się z dresiarzem bratał… Z LGBTQ+ poszło trochę lepiej, gdyż udało się stworzyć dwa obozy normalni – nienormalni, względnie naturalni – nienaturalni. Lewicy było to na rękę, bo mogła sobie kogoś bronić a pracowników dawno porzuciła, bojąć się oskarżeń o komunizm, zwłaszcza w pierwszych dekadach kapitalizmu. Kościół mógł wróci do roli wojującej wiary, równocześnie odwracając od siebie uwagę, prawica ma wroga, z którym trzeba się uporać zanim zbuduje nowe Imperium Lechickie. Póki co aktywiści z lewa i bojownicy z prawa, nie zamierzają dopuścić do polskiego Stonewall, bo wszyscy mają za dużo do stracenia. Nie wiem co może się stać gdy obecny rząd uzna, że zaczyna palić mu się grunt pod stopami a zacznie się palić bo choć wygrali wybory, Kowalski zwany statystycznym nie ma ochoty krzywdzić sąsiada geja, co najwyżej uważa go za trochę dziwnego. Nasz rząd nie ma w kwestii poparcia dla swojej nienawiści wobec osób LGBT żadnego realnego poparcia. Lewica zaś samą obroną osób LGBT nic nie wskóra ale też i nie chce. Na walce, fundacjach, wychodzi się zdecydowanie lepiej niż na przejęciu władzy, bowiem z władzą trzeba coś zrobić a nikt nie wie co.
Tylko ludzi uwięzionych po środku tego trójkąta szkoda.
Zdjęcie w nagłówku jak poprzednio: Robert Mapplethorpe